Prolog

             Mężczyźni w czarnych garniturach podeszli do chłopaka. Dziwnym trafem korytarz opustoszał, choć przerwa nadal trwała. Szkoła w małym miasteczku na południu Meksyku nie zachwycała. Korytarze były wąskie, przez co nie było możliwości, by uciekać. Tym bardziej, że otoczyli go.

- Daniel Isaac Lahey? – zapytał jeden z nieznajomych.

- Zależy, kto pyta – odpowiedział ostrożnie.

- Pójdziesz z nami.

- Nie znam was i nigdzie się nie wybieram. – Zatrzasnął drzwiczki szafki.

            Starając się zachować spokój, minął czterech mężczyzn. Przyspieszył kroku odwróciwszy się do tyłu, by zobaczyć, czy za nim idą. Wszedł do odpowiedniej klasy i zajął swoje stałe miejsce w kąciku pod oknem. Uważał, że owi ludzie nie powinni go niepokoić. Zawsze postępował zgodnie z zasadami i nie stwarzał problemów.

            Odetchnął z ulgą, kiedy nauczycielka weszła do sali. Pospiesznie wyjął zeszyty oraz książki. Angielski był jednym z jego ulubionych przedmiotów. Nauczycieli dziwiła jego wszechstronność. Nie był humanistą, a raczej umysłem ścisłym, ale posiadał także wyobraźnię.

            Nie minęło piętnaście minut lekcji, gdy mężczyźni w garniturach bez skrupułów przeszkodzili w lekcji.

- Musimy zabrać Daniela Isaaca Lahey.

- A kim panowie są? – Kobieta spojrzała na chłopaka pytającym wzrokiem.

            Pokręcił głową, dając znak, że ich nie zna.

            Jeden z mężczyzn podszedł do nauczycielki. Patrzył jej prosto w oczy.

- Pracujemy dla jego dziadka. Proszę kazać mu z nami iść.

            Wyglądała na zahipnotyzowaną. Kazała mu spakować się i opuścić pomieszczenie. Teraz zaczął odczuwać lekką panikę. Klasa patrzyła na niego zaskoczona, ale nikt nie odważył się powiedzieć choćby jednego słowa.

            Głośno przełknął ślinę. Idąc za nieznajomymi, ukradkiem starał się napisać do matki. Dziadek ze strony mamy nie żył od dziesięciu lat, więc niemożliwe było, by ktokolwiek dla niego pracował. Za to kompletnie nie znał drugiej połowy rodziny. Ojciec porzucił go jeszcze przed narodzinami, a mama nie powalała na kontakt z dziadkami. Nie znał ich. Nawet nie wiedział, czy żyją. Ale teraz wszystko wskazywało na to, że tak. Zastanawiał się, kim może być jego dziadek skoro pracują dla niego ludzie rodem z filmu „Faceci w czerni”.

            Nagle zatrzymali się. Znajdowali się w dużej sali gimnastycznej, w której akurat nie odbywały się zajęcia.

- Wiesz, kim jesteśmy?

            Pokręcił głową. Matka nauczyła go, że trzeba unikać nieznajomych. W ostateczności miał niewiele mówić, a od czasu do czasu powtarzać, że nic nie wie i nikogo nie zna.

- Nie znam was. Nie wiem, co tu robię. Mogę wrócić na lekcje?

- Taki nieświadomy – zacmokał najwyższy z nich. – Tym lepiej.

            W jednej chwili plecak spadł na podłogę, a on nie mógł się ruszyć, gdyż krępowali jego ręce. Ich uściski były żelazne, nie mógł się uwolnić, nie ważne, jak bardzo by chciał. Mężczyzna wyjął z kieszeni w garniturze strzykawkę napełnioną przezroczystą cieczą.

- Nie wierć się. – Wbił igłę w jego szyję, nie zawracając sobie głowy delikatnością.

            Rozległ się huk wybijanych szyb. Daniel osunął się na ziemię. Świat zaczął wirować, a światło gasnąć. Wszystko mu się zamazywało. Słyszał odgłosy walki, świst strzał i szczęk mieczy.

Ktoś oparł go sobie na kolanach i czule głaskał go po głowie.

- Nie zamykaj oczu. Nie możesz zasnąć. Daniel!

            Powieki były niewyobrażalnie ciężkie.

***

            - To wszystko twoja wina.

- Oczywiście. To ty jesteś jego ojcem!

- I proponowałem, że zajmę się jego wychowaniem. Odmówiłaś, pamiętasz? Powiedziałaś, że chcesz, aby miał normalne dzieciństwo. Ale uwaga! Wiadomość z ostatniej chwili, kochana, on już nie jest dzieckiem. Ma czternaście lat i czas najwyższy, żeby powiedzieć mu prawdę. Umowa była taka, że o wszystkim mu powiesz. Nie zrobiłaś tego.

- Chciałam go chronić!

- Znaleźli go! Gdyby nie mój brat, który was znalazł kilka tygodni temu, straciłabyś go. Zabraliby go nie wiadomo gdzie!

- Błagam was, ciszej.

            Mężczyzna siedzący przy łóżku chłopca masował skroń. Miał krótko przycięte włosy i kilkudniowy zarost, oczy błyszczały błękitem. Wyglądał na około trzydzieści parę lat. Patrzył morderczym wzrokiem na kłócącą się dwójkę.

- Już wiesz, co mu jest? - zapytała kobieta.

- Na szczęście to tylko środek nasenny z odrobiną tojadu.

- Tojadu? – Ojciec chłopaka ożywił się.

- Pewnie chcieli mieć pewność, że nic im nie zrobi. Nic mu nie jest. Wypłukałem z jego organizmu tyle, ile mogłem. Zaraz powinien się obudzić.

            Kobieta z długimi brązowymi lokami i błękitnymi oczami chodziła niecierpliwie po pokoju.

- Miriam, porozmawiajmy.

- Nie ma, o czym, ojcze – fuknęła.

- Właśnie, że jest. On już nie jest bezpieczny. Wiesz, że najlepiej będzie…

- Nie ma mowy – wyceniła przez zaciśnięte zęby. – Nie zabierzecie go. Będzie normalnym dzieckiem.

- Szczególnie, kiedy już niedługo postanowi rozszarpać połowę miasta – prychnął stojący pod ścianą czarnowłosy. – On nie jest normalny, Miriam. On jest obdarzony niezwykłymi darami, które pomogę mu opanować. Wiesz, jak to wszystko wygląda. Będzie miał normalne życie. Będzie szkoła, coś w rodzaju internatu, dyskoteki, treningi, zakupy. No, zakupy dla chłopaka to akurat nie jest argument, ale pomińmy to.

- Nie – odparła niewzruszenie.

- Jesteś tak upierdliwa, jak twój ojciec.

            Błękitnooki mężczyzna odchrząknął teatralnie, dając o sobie znak.

Podczas, gdy dorośli zawzięcie dyskutowali, chłopiec zaczął się budzić. Słońce raziło w oczy przyzwyczajone do ciemności. Wyczuł, że leży we własnym łóżku, co trochę go uspokoiło. Nadal czuł lekkie zawroty głowy, ale było zdecydowanie lepiej niż po podaniu przezroczystego płynu.

- Mamo – wyszeptał.

- Daniel! – Kobieta uklękła przy nim. – Jak się czujesz?

- Dobrze – zapewnił. – Kto to? – Patrzył na mężczyzn, którzy uśmiechali się do niego.

            Czarnowłosy podszedł do niego.

- Witaj, Danielu. Pewnie nie mam co liczyć, że wiesz, kim jestem. – Westchnął przeciągle, zbierając w sobie cywilną odwagę. – Jestem… Twoim ojcem.

            W pokoju zapanowała niezręczna cisza. Miriam nie paliła się do wyjaśniania okoliczności pojawienia się mężczyzn, a oni byli zbyt sparaliżowani oczekiwaniem na reakcję chłopca, by cokolwiek jeszcze powiedzieć.

- Aha… To fajnie, że postanowiłeś pokazać mi się na oczy pierwszy raz od czternastu lat. Nawet nie wiem, jak masz na imię.

- Obwiniaj matkę. Ja chciałem mieć z tobą kontakt. – Założył ręce na piersi. – Jestem Ares.

- Jak grecki bóg?

            Mężczyzna przejechał dłonią po twarzy.

- Tak, tak, jak grecki bóg. Zdaje mi się, że to będzie bardzo długa edukacja. No, ale przynajmniej mamy podstawy. Wiedzieć, że Ares jest grecki i nie mylić go z Marsem to już coś.

            Ojciec Miriam położył mu dłoń na ramieniu.

- Nie musisz udawać optymisty. – Po czym zwrócił się do czternastolatka. – Jestem Posejdon, a każdy mit, jaki kiedykolwiek usłyszałeś jest prawdą. Jeśli zgodzisz się z nami pójść, to wszystko się wyjaśni. Co prawda twoje życie zmieni się o sto osiemdziesiąt stopni, ale po pewnym czasie będziesz czuł, że tego ci właśnie brakowało.

 ~*~

Witajcie na moim nowym blogu, herosi!

Pamiętajcie, że to, co przeczytaliście, to tylko prolog. Istniały trzy wersje. Wybrałam tą, która mówi Wam najmniej. Kilka spraw organizacyjnych:

• Jeśli już zdecydujecie się na komentarz, leniuszki, napiszcie coś więcej niż "Czekam na next." Wkładam w tę historię mnóstwo pracy i serca. Będzie mi bardzo miło.
• Nie musicie znać mitologii, aby się połapać. Bogowie zachowują imiona i moce, ale to totalnie wykreowane przeze mnie postacie.
• Nie uznaję czegoś takiego jak "czas akcji". Dla bogów czas nie istnieje.
• Pozwalam sobie na używanie słów i zwrotów typowo polskich. Na dobrą sprawę, bogowie nie mówią po angielsku, prawda?
• Nie zadawajcie pytań pt. "Będzie Raura???" Wywołacie wilka z lasu. 
• Czytacie wszystkie notki. Nie lubię olewania mnie.

 Na wszystkie dodatkowe pytania odpowiem na asku, żeby nie robić tu bałaganu.

Rozdziały będą co tydzień lub dwa.

Ciekawostka: W tej historii miało nie być Lynchów. Ostatecznie uznałam, że nie potrafię bez nich pisać.

xoxo

~Livia~