~4~ Remember that trip

~Song~

Lawirowaliśmy wśród sklepowych półek dobre trzy godziny, a ja wciąż nie znalazłam odpowiedniej sukienki. Za to wypatrzyłam kilka par spodni, które podawałam Rikerowi, a ten natychmiast odwieszał je na miejsce. W zamian wciskał mi spódniczki.

- Kup spódniczkę, kup spódniczkę, kup spódniczkę. – Chodził za mną krok w krok i wciąż to powtarzał.

- Dawaj! – Wyrwałam mu ubranie z ręki i weszłam do przymierzalni.

Choć go nie widziałam, wiedziałam, że uśmiecha się dumny z siebie. Wciągnęłam niebieską spódniczkę przed kolano i pokazałam się chłopakowi. Leżała jak ulał, była w moim rozmiarze. Tylko skąd Riker znał mój rozmiar? Raczej nie patrzył na metki.

- Koniecznie musisz ją kupić.

- Nie. Tylko przymierzyłam.

- Jasne – szepnął bardziej do siebie, ale i tak to usłyszałam.

Skończyło się na tym, że to on zapłacił za spódniczkę, kładąc ją pod swoimi rzeczami tak, bym jej nie widziała. Kiedy się zorientowałam, było za późno. Oczywiście, można ją było oddać, ale blondyn chwycił mnie za nadgarstek i wyciągnął ze sklepu nim zdążyłam narobić pracownikom kłopotu. Po drodze uśmiechał się uśmiechem numer dwadzieścia osiem: „Nic się nie stało. To tylko wygląda tak, jakbym znęcał się nad młodszą od siebie dziewczyną, która może uchodzić za moją siostrę, choć wcale nie jesteśmy podobni, i nie oznacza to przemocy w rodzinie”. A mnie obdarzył uśmiechem piętnastym: „Wybacz, musiałem to zrobić dla twojego dobra”.

Weszliśmy już do ostatniego sklepu. Nie miałam ochoty na dalsze zakupy. Nigdy za nimi nie przepadałam. A co tu mówić o sukienkach, które zakładałam tylko podczas Świąt Bożego Narodzenia? Codziennie chodziłam w spódniczce do szkoły i nie byłam z tego faktu zadowolona.

Los się nade mną ulitował. Znalazłam idealną sukienkę. Była prosta, bez żadnych pasków czy klamerek, nieco rozłożysta u dołu. Chwyciłam czarną i odwróciłam się, żeby pobiec do przymierzalni. Oczywiście, wpadłam na Rikera.

- Ta nie.

- Czemu?

- Bo jest czarna. Ale mam dla ciebie dobrą wiadomość. Oto taka sama, tylko że niebieska.

- Nie ch… - Położył mi palec na ustach.

- Zapewniam cię, że niebieska będzie wspaniale kontrastować z twoimi ognistymi włosami, odrobinę przygasi ich blask i podkreśli twoje cudne, niebieskie oczy.

Koniec końców wyszłam ze sklepu z niebieską sukienką.

- Milczysz. Dlaczego milczysz? Mów coś, bo dziwnie się czuję, kiedy nic nie mówisz. Włączyć muzykę? Może ci za gorąco? Może ty mi tu mdlejesz?! Sarah! Nie opuszczaj mnie! Jeszcze nie teraz, jesteś za młoda i ja też jestem za młody, żebyś mdlała! Sarah!

Jedną ręką pewnie trzymał kierownicę, zaś drugą potrząsał mną.

- Żyję! Po prostu jestem zmęczona, chce mi się spać.

- Spoko, śpij. Ale nie gwarantuję, że bezpiecznie dowiozę cię do domu. Zawsze możesz obudzić się w lesie… Sama… Lub ze mną obok… Właściwie to byłoby fajne. Kolorowych snów.

- Dzięki. Teraz już na pewno nie zasnę.

- Widzisz? Potrafię być bardzo przekonujący. Co tam w szkole? Jestem starszy i czuję się zobowiązany do zadania tego pytania, więc tak na mnie nie patrz.

Dosłownie każdy zadawał mi to pytanie, a ja każdego piorunowałam wzrokiem. Nie lubiłam mówić o szkole.

- Powiedz mi, Sarah, miałaś wypadek, w wyniku którego straciłaś pamięć? – zapytał całkiem poważnym tonem.

- Nie przypominam sobie. – Zamrugałam powiekami, zaskoczona tym pytaniem.

- Czyli miałaś.

- Co?

- Nie pamiętasz tego, więc miałaś taki wypadek i straciłaś pamięć. – Pokiwał głową, jakby właśnie doszedł do niesamowitego wniosku.

- Dlaczego pozwoliłam ci wypić kawę? – westchnęłam.

- Skąd wiesz, że nie mogę kawy?

Spanikowałam. To był fakt znany w rodzinie. Rik ma przydzieloną jedną kawę dziennie, dwie w dniu koncertu, a Ross nie może czekolady.

- Eee… - bąknęłam. – Pamiętasz jak kiedyś zacząłem wypisywać jakieś głupotki na Twitterze? Co minutę coś pisałeś. W jednym z tweetów napisałeś, że wypiłeś siedem kaw i masz przez to dużo energii. Więc wywnioskowałam, że chyba nie pozwalają ci pić dużo kawy.

Dzięki ci Twitterze. A mama mówiła, że nigdy nie uratuje mi życia.

Riker patrzył prosto na drogę. Był zamyślony i to nawet bardzo.

- Co robisz w następną sobotę? – odezwał się w końcu.

- Prawdopodobnie będę siedzieć w domu. A co?

- Może… - Przeczesał grzywkę. – Może poszlibyśmy na spacer? Minęło kilka lat odkąd się wyprowadziliśmy. Chciałbym sobie przypomnieć to miejsce.

- Nie ma problemu.

Czy mój przyjaciel z dzieciństwa, który nie pamięta o naszej przyjaźni, właśnie zaprosił mnie na randkę? Nie. Na spacer po okolicy. Masz robić za przewodnika po Littleton.

Moje wewnętrzne ja dyskutowało z sobą samym.

Gdy ja, tępo gapiłam się na drogę, blondyn wyciągnął swój telefon i podał mi go.

- Zadzwoń do Rocky’ego, żeby wyszedł pomóc mi z zakupami.

- Po co? Ja ci mogę pomóc – zaoferowałam się z uśmiechem.

- Dlatego że boisz się zadzwonić do mojego brata, czy dlatego że chcesz spędzić ze mną więcej czasu? – Wyszczerzył się, zapewne licząc na drugą opcję.

- A może i jedno, i drugie?

- Bardzo zadowala mnie taka odpowiedź.

Podjechaliśmy pod dom Lynchów. Nim odpięłam pas, chłopak już otwierał mi drzwi i wyciągał dłoń, by pomóc przy wysiadaniu.

- Milady – ukłonił się lekko, kiedy podałam mu dłoń, nawiasem mówiąc, drżącą dłoń.

- Dziękuję, Wasza Królewska Mość. – Choć starałam się być poważna, zachichotałam. – Pragnę towarzyszyć panu w drodze do pałacu Waszej Mości. Czy mogę?

- Naturalne, Milady Miller. Zawsze jest pani mile widziana w moich skromnych progach. – Szliśmy pod rękę. – Służba! – zawołał, gdy znaleźliśmy się w hallu. Nadbiegł Ellington. – Proszę zabrać od Milady płaszcz.

- Nie wiem, jak wyglądała wasza wycieczka, ale jeśli pojechaliście do jakieś meliny, żeby się czegoś nawdychać, to następnym razem jadę z wami – oświadczył szatyn i odmaszerował do salonu.

Rolę służącego zdejmującego płaszcz przejął Riker. W salonie zebrała się cała rodzinka włącznie z Savannah. Siedziała na kolanach swojego chłopaka, opierając głowę na jego ramieniu, a cudowne czarne włosy rozsypane były wszędzie. Savannah była prześliczną, młodą piosenkarką. Zazdrościłam jej karnacji, ust, ale przede wszystkim właśnie lśniących, długich, czarnych włosów, które opadały falami.

- Chyba nie miałyśmy okazji się poznać. Savannah. – Podeszła do mnie i przyjaźnie wyciągnęła dłoń.

- Sarah. – Odwzajemniłam gest.

- Ze mną też się oficjalnie nie zapoznałaś. Ellington. – Szatyn zamiast podać mi dłoń, jak to robią cywilizowani ludzie, podniósł mnie do góry i przytulił tak mocno, że zabrakło mi tchu.

- Miło mi – wysapałam po uwolnieniu się z jego ramion.

Chłopak wrócił na swoje miejsce na sofie przy Rydel. Savannah pociągnęła mnie i usadziła w drugim fotelu. Wydawała się nieco apodyktyczna. Widać, że lubiła sprawować kontrolę.

Rik i Rocky wyszli, aby przynieść torby z zakupami.

- Sarah, planujemy herbatkowe przyjęcie u Rydel. – Sav patrzyła na mnie. – Nie ma Alex i pani Ratliff, ale może ty chciałabyś się dołączyć? Będziemy my, czyli ja i Rydel, pani Stormie oraz Lori. Jedyny warunek to sukienka.

- I bycie dziewczyną – fuknął RyRy.

- Wymyślcie sobie coś innego niż herbatkowe przyjęcie. – Wytknęła mu język. – To jak, Sarah? Potem będzie zwyczajny babski wieczór.

- Brzmi świetnie. – Pokiwałam głową. – Mogę zabrać przyjaciółkę?

- No pewnie! – wykrzyknęła Rydel. – Im nas więcej tym lepiej! Jak ma na imię?

- Alice – odparłam. – Potrafi być równie szalona, co wy.

- Takich ludzi nam potrzeba. – Delly zanotowała coś w różowym zeszycie z Hello Kitty. – Patrz, Ross, samolot leci – rzuciła od niechcenia.

- Gdzie?! - Do tej pory milczący i siedzący bez ruchu Ross, zerwał się z miejsca i wyglądał przez okno. - Nie ma tam samolotu.

- Wiem. Chciałam, żebyś się ocknął. Wyglądałeś upiornie.

- Ostatnio ciągle tak wygląda – przyznała czarnowłosa. – Ja nadal obstawiam, że daje sobie w żyłę albo się tnie. Te problemy nastolatków… Au! – Blondyn rzucił w nią poduszką. – Ryland, on mnie bije!

- Ross, ostrzegam cię. – Najmłodszy zwęził oczy i mordował brata wzrokiem. – Nie krzywdzi się mojej dziewczyny.

Savannah odgarnęła włosy i nachyliła się nad szatynem, aby złożyć na jego ustach długi pocałunek.

                      

Czy Wy też czujecie tą dziwną niemoc w pisaniu?

Przyznaję się - zgubiłam rozpiskę rozdziałów. Kompletnie nie pamiętam, co miało być w tym rozdziale, ale na pewno nie to, co jest. Wybaczcie.

Pracuję nad pewną rzeczą. Prawda, Aleksandro? XD Pochłania mnie ona bez końca, ale to przyjemność. Męczę się, pisząc Friendship. Bardzo dziękuję Zwariowanej Alex za ten motywujący komentarz :*

 xoxo

~Liv~